Θεραπεία σε ασθενή με νόσο Πάρκινσον (βιντεο πριν και μετά)

  Πριν ξεκινήσω να γράφω για την θεραπευτική προσέγγισή μου στους ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, θεωρώ σημαντικό να εστιάσω σε κάποια ίσως όχι και τόσο γνωστά πράγματα γύρω απ’ το Πάρκινσον που επηρεάζουν την θεραπεία. Αν ενδιαφέρεστε για περισσότερες λεπτομέρειες γύρω απ’ την νόσο, δείτε μία παρουσίασή μου πατώντας εδώ.

  Αρχικά να πούμε πως ο Παρκινσονικός λαμβάνει το φαρμακευτικό βοήθημα της levodopa (βασική ουσία: ντοπαμίνη). Συχνά το φάρμακο χορηγείται αμέσως με την διάγνωση της θεραπείας. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται γιατί ο ασθενής – αφού περάσει ένα διάστημα που στα αγγλικά λέγεται «honeymoon period» (δηλαδή, μήνα του μέλιτος) κατά την διάρκεια του οποίου, τα συμπτώματα του ασθενή βελτιώνονται – ο ασθενής αποκτά ανθεκτικότητα στην επίδραση της ντοπαμίνης. Έτσι, η φαρμακευτική επίδραση της ουσίας »ξεθυμαίνει», με αποτέλεσμα την ανάγκη χορήγησης επιπλέον δόσης. Η επιπλέον δόση θα οδηγήσει σ’ έναν φαύλο κύκλο που θα οδηγήσει στην ακόμα μεγαλύτερη χορήγησή ώσπου, τελικά, θα φτάσει στην κόκκινη γραμμή που η αρνητική επίδραση του φαρμάκου θα είναι μεγαλύτερη απ’ την θετική του, οπότε και θα σταματήσει η χορήγησή του. Εκεί είναι που έγκειται και η διαφοροποίηση στους Παρκινσονικούς που λαμβάνουν πολλά χρόνια θεραπεία σε σχέση μ’ αυτούς που την λαμβάνουν λιγότερα χρόνια. Πηγή εδώ υπάρχει από την Βασιλική Ολλανδική Κοινότητα των Φυσικοθεραπευτών, αλλά και από τους Katzenschlager & Lees (2002) και Foster & Hoffer (2004).

Διάγνωση, στόχοι φυσιοθεραπείας και έναρξη φαρμακευτικής χορήγησης σε συνάρτηση με την χρονική εξέλιξη της νόσου του Πάρκινσον.

  Ο Παρκινσονικός ασθενής που θα σας δείξω γενικά παρουσιάζει δυσκαμψία (απλουστευμένα θα το πω μυικό ‘‘μάζεμα’’, ο χαρακτηρισμός «διπλό ‘‘ς’’» είναι επίσης κοινός στην περιγραφή της στάσης του σώματος των ασθενών), τρόμο ηρεμίας (το τρέμουλο των χεριών) και πάγωμα(όταν σταματάει ενώ περπατάει). Στα δύο τελευταία επιδρούν ψυχολογικοί καθώς και περιβαλλοντολογικοί παράγοντες (π.χ. το πάγωμα συμβαίνει πιο συχνά όταν ο ασθενής περνάει από μια στενή πόρτα). Επίσης, συχνά θα δει κανείς την αστάθεια στις κινήσεις του Παρκινσονικού και κυρίως στην βάδιση, κάτι που προκαλεί τις πάρα πολύ συχνές πτώσεις του.

  Κάθε ασθενής είναι διαφορετικός και ο θεραπευτής έχει ευθύνη να αξιολογήσει τον ασθενή για όλα τα πιθανά συμπτώματα που μπορεί να εμφανίζει. Δεν μπορώ να γράψω πιο αναλυτικά το πώς αξιολογούμε τον Παρκινσονικό λόγω της έκτασης που θα μου πάρει. Επέλεξα να αναφερθώ επιγραμματικά στα συμπτώματα του ασθενή μου που δείχνω στο βίντεο (αν δεν μπορείτε να δείτε το βίντεο, πατήστε εδώ).

  Η θεραπεία μου για το συγκεκριμένο περιστατικό διήρκεσε τρεις μήνες. Αφού ξεκαθάρισα τα ζωτικά σημεία (αρτ. πίεση, σφυγμοί, οξυγόνο) του ασθενή για να ξέρω τι πρέπει να προσέχω, δημιούργησα την αίσθηση στον ασθενή ότι είναι ασφαλής μαζί μου. Το ψυχολογικό κομμάτι, όσο κι αν ακούγεται κάπως ευτελές, είναι πολύ σημαντικό για ασθενείς με χρόνια νοσήματα. Έπειτα, έφτιαξα ένα πρόγραμμα αποκατάστασης. Οι ουσιαστικοί στόχοι θέτονται απ’ τον ίδιο τον ασθενή. Σαν θεραπευτές, οι βασικοί μας στόχοι ποικίλουν ανάλογα και με το στάδιο της νόσου. Στην περίπτωση του περιστατικού μου αυτού, οι στόχοι μου ήταν: βελτίωση και διατήρηση των ζωτικών σημείων, πρόληψη κατακλίσεων και συγκάψεων, βελτίωση βάδισης, ισορροπίας, μεταφορών και στάσης του σώματος.

  Τα βασικά στοιχεία του προγράμματος για τον συγκεκριμένο ασθενή του βίντεο ήταν οι διατάσεις, οι λειτουργικές ασκήσεις με στόχο και σκοπό, η εκπαίδευση βασικών λειτουργιών (σήκωμα απ’ το κρεβάτι, σήκωμα όρθια και βάδιση) και η διαμόρφωση του περιβάλλοντος ανάλογα με τις ανάγκες του ασθενή. Τέλος, η καινοτομία της χρήσης οπτικοακουστικών ρυθμικών ερεθισμάτων κατά την βάδιση ήταν ένα πολύ ουσιαστικό κομμάτι στην αποκατάσταση της βάδισης. Το αποτέλεσμα στο τέλος της θεραπείας φαίνεται και στο βίντεο που ακολουθεί (αν δεν μπορείτε να δείτε το βίντεο, πατήστε εδώ).

  Συμπέρασμα: Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε σαν θεραπευτές σ’ έναν Παρκινσονικό ασθενή. Πρέπει να κερδίσουμε ό,τι ο ασθενής μας αφήνει να κερδίσουμε και μετά να επιβραδύνουμε την χειροτέρευση της ασθένειας ή, αν είναι δυνατόν, να σταθεροποιήσουμε τον ασθενή σε μια καλή κατάσταση (μέσω της συντήρησης). Για οποιεσδήποτε ερωτήσεις, αφήστε μου σχόλιο. Θα χαρώ πολύ να σας απαντήσω.

Φυσικοθεραπευτήριο ''Physio δρῶ'' Αθανασιάδης Δημήτρης
Συμβεβλημένος με ΕΟΠΥΥ

Τηλ. επικοινωνίας: 6973252265, 2511 104148

Διεύθυνση: Μητροπόλεως 8Β, Καβάλα

  Πηγές

Foster, H. D. & Hoffer, A. (2004). The two faces of L-DOPA: Benefits and adverse side effects in the treatment of Encephalitis lethargica, Parkinson’s disease, multiple sclerosis and amyotrophic lateral sclerosis. Medical Hypotheses. 62(2): 177-181. Διαθέσιμο σε: http://ac.els-cdn.com/S0306987703003189/1-s2.0-S0306987703003189-main.pdf?_tid=59bb57c8-96c6-11e4-8901-00000aacb35d&acdnat=1420674118_b1a0e5b4abf668c4f177fdd8756a8d35 .

Katzenschlager, R. & Lees, A. J. (2002). Treatment of Parkinson’s disease: levodopa as the first choice. Journal of neurology. 249(2): ii19-ii24. Διαθέσιμο σε:http://link.springer.com/article/10.1007/s00415-002-1204-4#page-1 .

Keus, S.H.J., Hendriks, H.J.M., Bloem, B.R., Bredero-Cohen, A.B., de Goede, C.J.T., van Haaren, M., Jaspers, M., Kamsma, Y.P.T., Westra, J., de Wolff, B.Y. & Munneke, M. (2004). KNGF Guidelines for physical therapy in patients with Parkinson’s disease: supplement to the Dutch Journal of Physiotherapy. Amersfoort: Royal Dutch Society for Physical Therapy.

Διαθέσιμο σε :http://www.appde.eu/pdfs/Dutch%20Parkinson%27s%20Physiotherapy%20Guidelines.pdf .